Bez względu na to, czy jesteś opiekunem psa czy jedynie lubisz czasem pogłaskać uroczego czworonoga mijanego na ulicy, warto być świadomym, co oznacza żółta wstążka lub przywieszka przy obroży/ smyczy/ szelkach. Nie jest to zwykła ozdoba, ponieważ ma swoje znaczenie. Opowiada o tym Alicja Skrabania z Maxi Zoo. Każdy pies jest inny – jedne uwielbiają się przytulać i lubią wszelkie pieszczoty, nawet z nowo spotkanymi osobami, inne wręcz unikają kontaktów i chowają się w strachu za swoim opiekunem. Ludzie dość często głaszczą napotkane psy na ulicy lub witają się z nimi, nie zastanawiając się, jak czuje się z tym zwierzę – czy dobrze znosi tego typu sytuację i czy jest to dla niego komfortowe – a co najważniejsze, nie pytając o to wcześniej opiekuna. Nawet jeśli pies jest przyjacielsko nastawiony, opiekun może nie życzyć sobie, by był głaskany przez obce osoby – chociażby ze względów higienicznych czy wychowawczych. Niektóre psy z różnych przyczyn mogą potrzebować więcej przestrzeni i dystansu – np. dlatego, że są bojaźliwe i źle znoszą kontakt z innymi osobami czy psami, mogą być chore, starsze lub po prostu być w trakcie szkolenia na psa terapeutycznego. Dlatego, aby odpowiedzieć na ich potrzeby i ograniczyć im stres, została zorganizowana kampania The Yellow Dog Project. To akcja mająca na celu edukację o potrzebach zwierząt i promowanie zasad właściwego kontaktu z psami za pomocą międzynarodowego znaku, żółtej wstążki lub przywieszki. Dzięki temu wiemy, że tak oznaczony pies wymaga zachowania odpowiedniego dystansu. – Żółta wstążka lub przywieszka u psa nie jest ozdobą – to znak dla innych, by go nie zaczepiali, nie dotykali czy nie wołali do siebie. Taki pies potrzebuje więcej przestrzeni, aby czuć się dobrze. Gdy spotkasz tak oznaczone zwierzę nie lekceważ tego – zachowaj ostrożność i ogranicz jakikolwiek kontakt. Nie wykonuj gwałtownych ruchów czy dźwięków które mogłyby go przestraszyć. Jeśli chcesz wejść z nim w interakcję, najlepiej zapytać opiekuna, jaka odległość będzie odpowiednia i na jaki kontakt możesz sobie pozwolić – podkreśliła Alicja Skrabania z Maxi Zoo. Zwierzęta oznaczone żółtą wstążką mogą mieć również problem z kontaktami z innymi psami – dlatego nie licz na natychmiastową przyjaźń z twoim pupilem. Zadbaj o to, by zachować bezpieczną odległość, nie spuszczać swojego psa ze smyczy i uspokoić go, jeśli robi się nadmiernie pobudzony na widok drugiego zwierzaka. Najlepiej w takiej sytuacji ominąć oznaczonego psa w większej odległości. Jeśli jednak taki pies wyrażał ochotę na nawiązanie kontaktu, w tym przypadku warto zapytać opiekuna, jak najlepiej się zachować i jakie potrzeby ma dane zwierzę – czy dobrze reaguje na inne psy, czy potrzebuje więcej czasu na oswojenie się? – dodała Alicja. Żółta wstążka nie zawsze oznacza, że zwierzę jest agresywne lub chore i nie można do niego wcale podchodzić, lecz sygnalizuje, że pies potrzebuje więcej przestrzeni i spokoju. Akcja ma na celu pokazanie, że psy nie zawsze są skore do zabawy z obcymi, dlatego należy szanować ich przestrzeń. Jeśli będziemy mieli na uwadze potrzeby zwierząt, swoich i innych, unikniemy nieprzyjemnych sytuacji i zadbamy o dobry stan psychiczny czworonogów – a przecież na tym nam, miłośnikom zwierząt zależy! Różne przeżycia i charaktery psów sprawiają, że mogą potrzebować specjalnego oznaczenia. Poza nadmierną agresją może to być spowodowane przez lęki, np. po złych doświadczeniach boją się obcych ludzi lub psów. Niektóre adoptowane psy mają żółte wstążki, ponieważ nowy opiekun nie wie jeszcze, jak będzie się zachowywał jego podopieczny w różnych sytuacjach. Niektóre psy pracują – jeśli zwierzę jest w trakcie szkolenia lub pracuje jako przewodnik osoby niewidomej lub niepełnosprawnej, nie może być rozpraszany, ponieważ nie będzie wykonywał swojej pracy poprawnie. Żółtą wstążką mogą być też oznaczane psy w starszym wieku, chore czy te w procesie rekonwalescencji, które niedomagają i nie powinny mieć kontaktów z innymi lub przypadkiem można im sprawić ból. Nie jest możliwe by wytłumaczyć każdemu z mijanych podczas spaceru osób z jakich przyczyn twój pies potrzebuje przestrzeni – dlatego żółta wstążka, jako międzynarodowy sygnał, rozwiązuje ten problem. Niestety, dla wielu osób ta forma przekazu informacji o konieczności zachowania dystansu jest nadal nieznana, dlatego zachęcamy do rozpowszechniania wiedzy o kampanii The Yellow Dog Project. Więcej informacji na ten temat znajduje się w magazynie Maxi Zoo. Pies nie jest maskotką, nawet jeśli jest przyjacielski, nie oznacza to, że może być zaczepiany na spacerze – konieczne jest, byśmy mieli na uwadze potrzeby i komfort psychiczny zwierzęcia, a nie jedynie własną potrzebę kontaktu z pupilem. Jeśli uważasz, że twój pies powinien nosić żółtą wstążkę, możesz kupić odpowiednią przywieszkę w sklepach stacjonarnych Maxi Zoo, których lista znajduje się tutaj: oraz w sklepie online.
Weterynarz Twojego psa może zalecić ci odpowiednie leki przeciwalergiczne, szampony lub zmianę diety psa. Ważne jest aby zrozumieć, że niektóre problem skórne u psów, takie jak alergie są problemami, których nie można wyleczyć. Zamiast tego należy nauczyć się z nimi odpowiednio radzić.
© Кристина Вертьянова / Czkawka jest zjawiskiem występującym nie tylko u człowieka – u szczeniąt i dorosłych psów również występuje dość często. Jej przyczyny potrafią być trywialne, jednak długotrwająca czkawka może być objawem obecności poważnych chorób w organizmie psa. Dlaczego psy miewają czkawkę? Spis treści Czy czkawka jest niebezpieczna dla psa?Jak powstaje czkawka?Dlaczego psy dostają czkawki?Jakie są możliwości diagnostyki?Jak przeciwdziałać czkawce?Czy da się zapobiec czkawce u psa? Czy czkawka jest niebezpieczna dla psa? Na szczęście czkawka jest zarówno dla szczeniaków, jak i dla dorosłych psów, zwykle niegroźna. Jeśli jednak się przeciąga, należy koniecznie udać się do weterynarza, który stwierdzi, czy za takim objawem nie stoi czasem jakieś cięższe schodzenie. Jak powstaje czkawka? Trzy w różnym stopniu rozwinięte gałęzie nerwowe rozpoczynające się w okolicy szyi łączą się w klatce piersiowej w jedną gałąź –nerw przeponowy, który obiega serce i dochodzi do przepony. Tam znów dzieli się na wiele małych gałęzi i stymuluje różne części przepony. Przepona, znajdująca się pomiędzy płucami i wątrobą, jest mięśniem oddzielającym jamę brzuszną od klatki piersiowej i odgrywa ważną rolę w procesie oddychania. Kiedy na przeponę kładziony jest nacisk, powodowany na przykład przepełnionym treścią pokarmową żołądkiem, lub jakieś inne bodźce podrażniają przeponę, dochodzi do odruchu bezwarunkowego – przepona kurczy się mimowolnie. Ponieważ jednocześnie głośnia zamyka się w wyniku połączenia strun głosowych, dochodzi do wzrostu ciśnienia, za sprawą czego pojawia się wszystkim znany, charakterystyczny odgłos czkania. Dlaczego psy dostają czkawki? Już u bardzo młodych szczeniąt czkawka może występować często. Zwykle powodem jest zbyt duża ilość powietrza znajdująca się w żołądku pieska. Podczas ssania mleka matki szczeniaczki połykają powietrze, które rozszerza żołądek. Kiedy piesek dostaje czkawki, służy ona do tego, by pozbyć się z organizmu nadmiaru powietrza. Czkanie jest więc u szczeniąt przede wszystkim odruchem obronnym. Dorosłe psy mogą mieć czkawkę nie rzadziej. Bez obaw, jej przyczyny są zwykle niegroźne. Najczęściej pupil po prostu za szybko jadł lub był zestresowany. © majtas / Niemniej niestety wywoływać czkawki mogą również poważne schorzenia. Na przykład: Zatrucia (na przykład lekami lub toksynami roślinnymi) Przepuklina rozworu przełykowego (przemieszczeniu się części żołądka z jamy brzusznej do klatki piersiowej poprzez rozwór przełykowy przepony) Zapalenie trzustki Guzy w obrębie systemu nerwowego lub innych tkanek w obszarach piersiowym i szyjnym, podrażniające nerw przeponowy poprzez wzrost Zapalenie nerwu przeponowego, mózgu lub opon mózgowo-rdzeniowych Jakie są możliwości diagnostyki? Wyjaśnienie pochodzenia czkawki przez weterynarza konieczne jest jedynie wówczas, gdy psa męczy czkanie przez kilka godzin czy nawet dni. Podczas wywiadu lekarskiego i badania ogólnego weterynarz może stwierdzić, że czkawka nie jest niczym groźnym. Pomogą mu w tym informacje o czasie trwania i częstotliwości występowania czkawki, podawane psu leki, inne dolegliwości i objawy oraz zachowanie psa w trakcie jedzenia i picia. Jeśli jednak przyczyny wystąpienia czkawki nie będzie się dało dalej wyjaśnić, weterynarz podejmie dalsze diagnostyczne działania: Guzki i ropnie lub inne podobne zmiany w okolicy szyi, piersi i brzucha weterynarz może wyczuć pod palcami. Jeśli pies reaguje na dotyk w sposób, który świadczy o pojawianiu się bólu, jest to wskazówka, że może występować stan zapalny. Wykonanie prześwietlenia rentgenem lub ultrasonografem pozwala na przyjrzenie się organom wewnętrznym psa. Pomaga to lekarzowi weterynarii w zlokalizowaniu i oszacowaniu zmian. Badanie neurologiczne pomoże wykazać schorzenia układu nerwowego. W tym celu weterynarz bada między innymi możliwości motoryczne i zdolności percepcyjne psa. Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego pozwala stwierdzić lub wykluczyć zapalenie mózgu. Za sprawą badania krwi można wykryć obecność komórek zapalnych i zmierzyć parametry narządów. To badanie pozwala na przykład na wykrycie zapalenia trzustki. Jak przeciwdziałać czkawce? U większości psów czkawka po niedługim czasie znika samoczynnie. Leczenie zwykle nie jest potrzebne. Podjęte środki mają na celu przede wszystkim przeciwdziałanie podłożu występowania czkawki, czyli schorzeniu, które dotyka psa. Aby doraźnie pomóc psu w pozbyciu się czkającego problemu, nerw przeponowy może zostać czasowo znieczulony anestetykiem miejscowym. Czy da się zapobiec czkawce u psa? Wprawdzie czkawka nie stanowi żadnego bezpośredniego zagrożenia dla pupila, jednak z całą pewnością nie jest dla niego przyjemna! Dzięki następującym dwóm trikom możesz zredukować szansę pojawienia się czkawki u pupila: Jeśli podejrzewasz, że przyczyną pojawiania się czkawki jest zbyt szybkie spożywanie przez psa karmy, wypróbuj specjalną miskę spowalniającą jedzenie. Podawaj psu częściej mniejsze ilości karmy zamiast jednego dużego posiłku. Dzięki temu być może uda Ci się zredukować u psa połykanie powietrza w trakcie zachłannego jedzenia dużej porcji. Lek. wet. Franziska G. Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych. Najczęściej polecane 9 min 303 Kastracja psa Kastracja psa jest ważnym i trudnym tematem dla właściciela. Czym różni się kastracja od sterylizacji? Jakie są wady i zalety tych zabiegów? Wysypka u psa. Wysypką nazywamy charakterystyczne zmiany pojawiające się na skórze i/lub błonach śluzowych. Fachowo zmiany te nazywa się wykwitami skórnymi. U psów wysypka pojawią się stosunkowo często. Wysypka nie jest charakterystycznym objawem żadnej z chorób, może przybierać różne formy i pojawiać się w różnych Spis treści:1. Jak powinna wyglądać psia kupa?2. Zmiana konsystencji psiej kupy – biegunka i Biegunka u Zatwardzenie u psa3. Zmiana koloru psiej kupy4. Zmiana zapachu psiej kupy5. Oddawanie stolca6. Obecność pasożytów w psim kale7. Badanie kału8. Psie odchody to źródło chorób9. Podsumowanie Sprzątanie po swoim psie pozwala właścicielowi z łatwością stwierdzić czy coś niepokojącego dzieje się z pupilem. Prosta obserwacja stolca psa może bowiem pomóc w rozpoznaniu różnego rodzaju dolegliwości. Pytanie o wygląd kupy czworonoga jest też jednym z podstawowych pytań, które pojawiają się w wywiadzie klinicznym przeprowadzanym przez weterynarza podczas każdej wizyty. Dlaczego? Z kupy psa można bowiem wiele „wyczytać”. ? Dowiemy się w ten sposób na przykład o przewlekłej chorobie czworonoga lub o nagle powstałej infekcji, która może być przeciwskazaniem do zabiegu (nieprawidłowy stolec może być powodem do odstąpienia od każdej procedury medycznej czy podania leku). Dowiemy się również o dysfunkcji trzustki czy o robaczycy. Jak powinna wyglądać psia kupa? Bardzo często właściciele uznają, że „kupa mojego pupila jest prawidłowa”, bo taką robi „od zawsze”. Jak zatem powinna wyglądać prawidłowa psia kupa? Co świadczy o tym, że odbiega ona od normy? Oczywiście nie istnieje jedna, idealna forma, na której można by się wzorować – inaczej bowiem będzie wyglądać kupa bernardyna a inaczej yorkshire teriera. Istnieją jednak wskazówki dotyczące zarówno prawidłowego wyglądu, jak i zapachu. W niektórych krajach (USA, Kanada), aby ułatwić wywiad kliniczny, dostępne są specjalne wzorniki (podobne do tych z kolorami farb), które podczas wizyty u weterynarza ułatwiają właścicielowi wskazanie dokładnego koloru oraz konsystencji kupy psa. Wiadomym bowiem jest, że kolor brązowy i żółty mają wiele odcieni, a wskazanie tego właściwego ma ogromne znaczenie w rozpoznaniu i postawieniu prawidłowej diagnozy. Tak więc kupa psa powinna być: uformowana, zwarta, ale wilgotna, połyskliwa, o brązowym kolorze, o łagodnym (średnio intensywnym) zapachu. Kolor i zapach stolca to najbardziej zmienne cechy, które różnią się w zależności od rodzaju stosowanej u psa diety. U niektórych czworonogów kolor będzie bardziej brązowy, u innych, np. mających w diecie więcej składników mineralnych (kości) – bardziej biały. Kał kształtem powinien być zbliżony do kiełbaski, podzielony w kilku segmentach. Nie powinien być ani zbyt twardy ani zbyt wilgotny – najlepiej określa go przymiotnik „plastelinowy”, czyli jak plastelina. Inaczej mówiąc miękki na tyle, że po podniesieniu z trawnika nie powinien się łamać. Pamiętajmy! Nagła zmiana koloru, zapachu bądź – co najczęściej obserwujemy – konsystencji stolca jest sygnałem ostrzegawczym, w szczególności wtedy, jeśli nie nastąpiła żadna zmiana w diecie psa. U psów najczęściej spotykamy wszystkie patologie razem – zmianę konsystencji wraz ze zmianą koloru i częstotliwości oddawania stolca, np. nietrzymanie stolca w wyniku biegunki (nawet w nocy), kolor jasnobrązowy z domieszką krwi. Zmiana konsystencji psiej kupy – biegunka i zatwardzenie Biegunka u psa Biegunka u psa jest wynikiem zbyt dużej ilości wody w kale. W takiej sytuacji stolec nie ma żadnej określonej struktury. Jeśli biegunce nie towarzyszą dodatkowe objawy, takie jak: apatia, wymioty, ból brzucha, odwodnienie* itp., możemy zastosować środki wiążące kał – węgiel, psie prebiotyki i probiotyki – lub np. zastosować głodówkę i poczekać. Głodówka powinna trwać do 24 godzin, następnie, jeśli stolec jest już bardziej związany, wprowadzamy karmę lekkostrawną (karmę suchą lub wilgotną typową na problemy gastryczne lub też chude mięso), lecz w mniejszej ilości niż zazwyczaj i utrzymujemy taką dietę przez kilka kolejnych kilka dni. W pierwszym dniu podajemy tylko 1/3 dobowej porcji. W kolejnych dniach stopniowo zwiększamy wielkość posiłków, aby po 4 dniach osiągnąć już 100% normalnych porcji. Jeśli biegunka nie ustąpi do 48 godzin bądź też mimo zastosowanej głodówki i środków wiążących kał nic się nie zmieni, a dodatkowo towarzyszą jej inne niepokojące objawy, należy zgłosić się z psem do lekarza weterynarii. Jak rozpoznać odwodnienie u psa? Odwodnienie u psa objawia się suchymi błonami śluzowymi, suchym językiem, a skóra na karku po podniesieniu może być sztywna (brakuje jej napięcia i elastyczności). Pies jest apatyczny i nie ma sił. Takie objawy są wskazaniem do podania kroplówki dożylnej. Ostra biegunka potrafi doprowadzić do odwodnienia nawet w kilka godzin, w szczególności w ciepłe dni. Jeśli biegunce towarzyszą wymioty – odwodnienie następuje w błyskawicznym tempie! Typy i podtypy biegunek u psa Ze względu na pochodzenie biegunki z: jelita cienkiego – stolce nie są uformowane, lecz wodniste, przypominające tzw. krowie placki. Zdarza się również, że najpierw stolec jest prawidłowy, a dopiero później mocno rozrzedzony. Objętość stolca jest zwiększona. Stolce mogą występować ze śluzem, tłuszczem lub być smoliste i mogą być w nich widoczne niestrawione resztki pokarmowe. W przypadku tego rodzaju biegunki bardzo szybko postępuje odwodnienie psa. Pupil najczęściej oddaje kał na spacerze, bez zwiększonej częstotliwości i nie ma bolesnego parcia; jelita grubego – stolce są częściowo uformowane, mogą być galaretowate, ze śluzem oraz świeżą krwią. Częstość ich oddawania jest zwiększona, mogą zdarzyć się nawet w domu, a ich objętość jest prawidłowa lub zmniejszona. Może również występować bolesne parcie na kał, a odwodnienie pacjenta następuje wolniej. Inny podział biegunek to: zakaźna (na tle wirusowym, bakteryjnym, pasożytniczym, bądź grzybiczym) i niezakaźna (powstającą w wyniku np. błędów żywieniowych, alergii, nietolerancji pokarmowej czy zatruć); pierwotna (przyczyna biegunki i choroby znajduje się w jelicie, np. krwotoczne zapalenie jelit, choroby pasożytnicze jelit) i wtórna (główna choroba znajduje się poza obrębem przewodu pokarmowego, np. niedoczynność kory nadnerczy – choroba Addisona, choroby wątroby czy trzustki); ostra (o nagłym przebiegu, najczęściej trwa maksymalnie od 2 do 3 tygodni) i przewlekła (utrzymuje się powyżej 2-3 tygodni, często w wyniku niedoleczenia fazy ostrej). Temat biegunek – ich pochodzenia oraz mechanizmu powstawania – jest bardzo obszerny. Dla właściciela psa najważniejszy jest jednak fakt, że mogą one świadczyć o bardzo poważnych chorobach, w tym również nowotworowych. Warto wiedzieć, że diagnostyka „zwykłej biegunki”, która niepokoi właściciela czy lekarza weterynarii, może być czasem niezwykle trudna, trudne może być również leczenie. Biegunka często jest bowiem objawem procesu chorobowego, który toczy się w organizmie, i aby znaleźć właściwą przyczynę problemu, często niezbędne są badania takie jak: RTG, USG, szerokie badania biochemiczne krwi wraz z enzymami trzustkowymi, morfologia z rozmazem, a także badania kału. Uwaga! Również niewielkie zmiany konsystencji psich odchodów powinny nas zaniepokoić – np. kał zachowuje swój kształt, ale jest na tyle rzadki, że trudno go zebrać z podłoża. Jeśli nie jest to chwilowe, jednorazowe zaburzenie, to również powinniśmy szukać przyczyny takiego stanu rzeczy. Zatwardzenie u psa Kał twardy, suchy, np. występujący pod postacią pojedynczych kulek, lub brak kału, czyli zaparcie – to stany, które również nie powinny zostać zlekceważone przez właściciela psa. Tego typu zaburzenia mogą występować np. podczas stosowania u pupila diety zawierającej dużą ilość kości lub błonnika, a także u psa z przepukliną kroczową czy rozrostem prostaty. Przyczyną mogą być także problemy behawioralne. Utrzymujące się przez dłuższy czas zatwardzenie zaburza perystaltykę jelit, co skutkuje pojawieniem się w nich stanu zapalnego, a nawet martwicą czy perforacją. Takie przypadki kończą się bardzo poważnymi zabiegami chirurgicznymi. Bardzo często problem z określeniem częstotliwości i rodzaju stolca u psa mają właściciele czworonogów, które mieszkają na dworze. W ich przypadku wywiad jest zazwyczaj niepełny, bo właściciel nie wie, kiedy był ostatni stolec, a to jest czasami kluczowe pytanie, np. przy podejrzeniu występowania ciała obcego czy ostrym brzuchu. Zmiana koloru psiej kupy Stolec bezbarwny lub jasny (zwany acholicznym) bądź stolec „tłusty” świadczy np. o zewnątrzwydzielniczej niewydolności trzustki. Pamiętajmy jednak, że nawet niewielkie zmiany koloru na jaśniejszy mogą już sugerować problem z tym gruczołem. Stolec o ciemnej, wiśniowej barwie, czyli tzw. kał smolisty czy smołowaty, może świadczyć o krwawieniu w obrębie przewodu pokarmowego, np. w wyniku wrzodów w dwunastnicy lub z powodu guzów nowotworowych żołądka czy też jelita cienkiego. Stolec ze świeżą krwią świadczy o krwawieniu w obrębie ostatniego odcinka przewodu pokarmowego, czyli w jelicie grubym, np. w wyniku zapalenia okrężnicy, polipa odbytnicy czy parwowirusowego zapalenia jelit. Śluz w kale świadczy najczęściej o zaburzeniach w obrębie jelita grubego, nietolerancji pokarmowej, alergii lub pasożytach jelitowych. Zmiana zapachu psiej kupy Jeśli kupa psa ma inny niż zwykle zapach, bardziej nieprzyjemny, intensywny czy gnilny, może to świadczyć o zaburzeniach trawienia czy zaburzeniach flory bakteryjnej w obrębie przewodu pokarmowego czworonoga. Oddawanie stolca Bardzo istotny przy omawianym temacie jest sposób oddawania stolca przez psa. Pupil powinien robić kupę bezboleśnie, przyjmując typową pozycję defekacji, napinając się jedynie kilka razy. Zazwyczaj oddawanie stolca powinno odbywać się dwa razy dziennie. Częstotliwość wydalania stolca również jest cechą osobniczą, zależną od żywienia czy aktywności psa. Co powinno nas zaniepokoić i kiedy powinniśmy zasięgnąć porady weterynarza? Dyschezja, czyli utrudnione oddawanie kału. Kał się pojawia, ale pies musi się wysilić, aby go wydalić. Bolesne parcie na kał, bezproduktywne i bolesne napinanie tłoczni brzusznej. Brak odpowiedniej pozycji – pies oddaje kał bez napinania się, czy też oddaje go bezwiednie. Nietrzymanie stolca jest objawem zaburzeń neurologicznych, takich jak np. zespół końskiego ogona. Problemy z oddawaniem stolca mogą być objawami np. przerostu gruczołu krokowego u starszych samców, stanu zapalnego, guzów nowotworowych w obrębie jelit czy też błędów żywieniowych. Nie zapominajmy również o ciałach obcych, które mogą powodować niedrożność ostatniego odcinka przewodu pokarmowego, objawiającą się bolesnym parciem na kał. Obecność pasożytów w psim kale W psiej kupie gołym okiem nie zauważymy jaj większości pasożytów czy też pierwotniaków, tak więc „na oko” nie jesteśmy w stanie stwierdzić, że pies nie jest zarobaczony. W taki sposób możemy zaobserwować jedynie dorosłe postacie pasożytów. Właściciele czworonogów najczęściej opisują je jako „makaron”, czyli psią glistę, lub też „ryż”, czyli człony tasiemca. Są to wyraźne sygnały, że pies wymaga odrobaczenia, najlepiej wraz z konsultacją weterynaryjną. Aby w 100% wykluczyć zarobaczenie psa, należy zbadać kał. Badanie to ma na celu wykluczenie obecności pasożytów w tym przede wszystkim ich jaj. Jednokrotne badanie jest niewystarczające, dlatego też należy wykonać ich kilka w odstępie ok. 2-3 tygodni. Do najczęściej wstępujących pasożytów kału zaliczane są: Toxocara canis, toxocaris leonina – glisty Ancylostoma spp., Unicinaria spp. – tęgoryjce Trichuris vulpis – włosogłówka Dipylidium caninum – tasiemiec psi Giardia lamblia – giardioza (pierwotniaki) Isospora spp. – kokcydia (pierwotniaki) Pamiętajmy, że odrobaczanie psa jest bardzo ważne! To podstawowa profilaktyka chorób pasożytniczych psów, jak i ludzi! Dorosłego psa należy odrobaczać co 3 miesiące, a szczeniaka według określonego schematu. Alternatywnie u dorosłych psów można również co 3 miesiące przeprowadzać badanie kału i na podstawie otrzymanych wyników zdecydować o odrobaczeniu pupila. Więcej informacji na temat odrobaczania psa dorosłego, jak i szczeniaka, znajdziesz w tej publikacji. Badanie kału Psia kupa umożliwia wykonanie szeregu badań, które są niezwykle pomocne w diagnostyce chorób. Większość z nich to łatwe i niedrogie badania, z powodzeniem można je wykonać w gabinecie weterynaryjnym. Podstawowe badania kału to: rozmaz bezpośredni – za pomocą tej metody można ocenić kolor kału, obecność tłuszczu, krwi czy elementów innych niż pokarm, np. członów tasiemca; pozwala również stwierdzić obecność kokcydii; flotacja – badanie parazytologiczne – umożliwia zdiagnozowanie obecności jaj nicieni czy włosogłówki; badanie na strawność z kliszą fotograficzną lub test żelatynowy – pozwalają ocenić obecności enzymów trawiennych w kale, wykonuje się je w celu diagnostyki zaburzeń trzustki; metody te są jednak mało wiarygodne; badanie cytologiczne – wykrywa obecność np. białych krwinek lub bakterii saprofitycznych i patologicznych; szybkie testy diagnostyczne wykrywające antygen – testy bardzo dokładne, bardzo często używane do diagnostyki chorób takich jak giardioza czy też niebezpiecznej dla szczeniaków parwowirozy; posiew bakteryjny kału – wykonywany najczęściej w laboratorium zewnętrznym, w celu identyfikacji bakterii np. salmonelli czy lekoopornej E. coli; badania krwi utajonej w kale – u psów żywionych mięsem bądź suplementowanych żelazem może mieć wynik fałszywie dodatni; badania w celu wykrycia niestrawionych cząstek pokarmowych – rozmaz kału w odpowiednim barwieniu – taki test jest wykonywany w celu diagnostyki zaburzeń trzustki, jest jednak mało wiarygodny. Psie odchody to źródło chorób Nie zapominajmy, że psia kupa może być źródłem wielu pasożytów oraz bakterii chorobotwórczych zagrażających zdrowiu człowieka, jak np. tasiemiec bąblowcowy czy salmonella. W związku z tym powinniśmy zachowywać wszelkie zasady aseptyki i po każdym zebraniu psiej kupy zdezynfekować ręce! Najbardziej narażone na zarażenie są dzieci, kobiety w ciąży, osoby starsze, a także osoby przyjmujące leki immunosupresyjne. Podsumowanie Każda zmiana wyglądu lub zapachu stolca czy też problem z defekacją powinny zwrócić uwagę właściciela psa! Pamiętajmy, że diagnostyka przyczyn zaburzeń może być bardzo krótka, a leczenie szybkie i skuteczne – np. biegunka powstała w wyniku zaburzeń pokarmowych minie już po zastosowaniu głodówki i probiotyków. Zdarza się jednak, że przyczyna zaburzeń defekacji jest poważniejsza, a zdiagnozowanie jej zajmuje dużo czasu i wymaga specjalistycznych badań (badania obrazowe, endoskopowe, a nawet biopsje przewodu pokarmowego czy też laparotomie) oraz podania leków (silne antybiotyki o szerokim spektrum, leki o działaniu immunosupresyjnym). W przypadku stwierdzenia obecności pasożytów należy odrobaczyć psa odpowiednimi środkami dostosowanymi do jego wieku, wagi oraz rodzaju pasożyta, który został wykryty. Pamiętajmy, że jeśli dostrzeżemy jakiekolwiek zmiany w kupie naszego pupila, powinniśmy zacząć działać jak najszybciej! Nie lekceważmy tego „śmierdzącego problemu”. 😉 lekarz weterynarii, Małgorzata Glema